Satysfakcja z pracy kontra wypalenie i depresja

W swoim ponad 25-letnim doświadczeniu zawodowym nazbierałam mnóstwo dowodów na to, że ludzie często (również mi się to zdarzało) “wybierają” najłatwiejszą opcję w radzeniu sobie z problemami – wchodzą w rolę ofiary!

Z punktu widzenia naszych biologicznych uwarunkowań jest to opcja, która mnie nie dziwi: nasz mózg i całe ciało są nastawione na oszczędzanie energii i przetrwanie. Rola ofiary, kiedy nie mamy sił jest właśnie owym oszczędzaniem energii i nastawieniem na przetrwanie. Nie mam sił, a zatem nie ja lecz coś, sytuacja powinna dla mnie się zmienić, ktoś powinien się zmienić, coś dla mnie zrobić – uratować mnie. Logiczne. Ale nie pomocne!

Wchodząc w rolę ofiary, osoby umęczonej swoim życiem zawodowym, problemami, ciągłą gonitwą za czymś, ciągłą i coraz wyższą produktywnością, porównywaniem się, rywalizacją w firmie i na rynku pracy – nie bierzemy odpowiedzialności za kreowanie własnego świata, własnego życia. A nawet jeśli tę odpowiedzialność braliśmy, to w którymś momencie zaczęliśmy grać w gierki rywalizacyjne z innymi, daliśmy się pochłonąć przez system naszej firmy, system rynku pracy, zapomnieliśmy o własnych wartościach, własnych predyspozycjach, własnych potrzebach, więc w efekcie staliśmy się niczym chomiki w kołowrotku: biegniemy, ale taki bieg nas tylko wyczerpuje i do niczego nie prowadzi. Efekty są jakie są:

• nie mam sił,
• winni są inni, sytuacja, świat,
• ja nic nie mogę,
• czuję się do niczego!
• tyle robię, a wygranej nie ma!
• nie doceniają mnie
• nie mam podwyżki, choć tak się staram
• to, co robię jest bez sensu
• nogi mi się cofają, gdy myślę o mojej pracy,
• itp., itd.

Czyli zapętlamy się w coraz gorszym stanie psychicznym i przestajemy działać w kierunku rozwiązania. Bo jak tu nie czuć się ofiarą? Jak tu nie czuć zmęczenia? Jak tu nie chcieć zwinąć się w kłębek i zamknąć przed światem? Jak tu nie popaść w wypalenie zawodowe, w depresję? Jak tu nie iść na L4? Jak tu się nie poddać? – to wszystko to wręcz normalny efekt nieświadomego zarządzania kryzysami. A kto rządzi (zarządza) podczas kryzysu? Rządzą nami mózg i ciało (system nerwowy), które wypracowały sobie przez całe lata (dzieciństwo, młodość) właśnie taki program (nie)radzenia sobie z problemami, przeciążeniem, zagrożeniem.

Oczywiście, kiedy mamy problemy dobrze jest na jakiś czas się schować, by odzyskać energię, ale zapętlanie się w takim stanie jak opisałam, narzekanie, robienie z siebie ofiary, która czeka aż ktoś ją uratuje, aż długotrwała zła sytuacja sama się zmieni – jest najgorszą rzeczą jaką możemy sobie zrobić.

Kiedy jesteśmy w coraz gorszym stanie często wycofujemy się i tak naprawdę toczymy samotną walkę. Brakuje w tym uświadomienia sobie faktu, co się ze mną dzieje, faktu, że rządzą mną pewne mechanizmy obronne, czyli nieświadome, automatyczne procesy i że to ja jako DOROSŁY jestem odpowiedzialny za to, by ograć swój własny, niesłużący mi aktualnie system obronny i pójść po pomoc. A pomoc czasem może popłynąć choćby z takiego artykułu jak ten. Gdy masz wiedzę, masz świadomość, gdy masz świadomość możesz poszukać sposobów, które zapobiegną pogorszeniu Twojego stanu oraz pomogą Ci wyjść z wypalenia zawodowego, stresu, stanów depresyjnych ku satysfakcji, ku dobremu, sensownemu, szczęśliwemu życiu.

A do tego potrzebne jest poczucie sprawczości, czyli jednak podejmowanie świadomych decyzji i  działanie, robienie czegoś w kierunku rozwiązania, poprawy.